Rozdział 14 cz. 2

Po takiej nieobecności wracam do was z takim krótkim... czymś. ALE chcę jutro naskrobać dalej. Miałam w planach napisać dziś całą resztę tego rozdziału. 
W tym momencie jest 00:56. I zdecydowałam, że nie piszę już. 
Cóż... Myślę, że następną część dodam już jako rozdział 15.  I obym napisała całość jutro.

Ogłoszenia :)

Jak zapewne zauważyliście (a jak nie zauważyliście, to już wiecie), że wstawiłam ankietę. Właściwie taką statystykę. Chciała bym sprawdzić ile osób czyta tego bloga. Wystarczy tylko wcisnąć "Tak" 

Poza tym kieruję też pytanie do czytających. Czy jest tu ktoś kto używa translatora?
Co prawda w statystykach są osoby z innych krajów, ale chcę wiedzieć czy ktoś go używa.

Kolejna sprawa:
zmieniłam zakładkę "Kontakt" na "Informowani/kontakt"
Jak sama nazwa wskazuje, jeśli ktoś chce być INFORMOWANY niech pozostawi komentarz z namiarem w wyżej wymienionej zakładce.

Dzisiejsza DEDYKACJA dla Waniljowej z bloga graficznego http://graphical-thoughts.blogspot.com/ oraz Zosi, która lekko truła o ten rozdział :)


Zapraszam!

-Hermiona….-mówił Draco. - Hermiona…. HERMIONA!    -dziewczyna otworzyła oczy i rozejrzała się. Była w Hogwarcie. Czyli spotkanie przed nią. Spojrzała na zegarek. 23.55. O nie…

-Draco! Muszę się dostać do Toma. Teraz. To pilne..-mówiła szybko. Poderwała się z miejsca i ruszyła w stronę szafy. Jej ruchy były lekko nerwowe, ale starała się opanować. Draco położył dłonie na jej ramiona i popatrzył w oczy. Dziewczyna zamknęła oczy i wsłuchała się w swój i jego oddech. Całkowicie inaczej. Jej wdech, jego wydech, jej wydech, jego wdech. W tej chwili otworzyła oczy i zmierzyła go wzrokiem.

Był bardzo wysoki. A przynajmniej w porównaniu do niej. Włosy miał w nieładzie po spaniu, ale one tylko dodawały mu uroku. Koszulka była trochę pognieciona, ale doskonale podkreślała szerokie barki, umięśniony tors i wąskie biodra. Był przystojny, ale o tym wiedziały wszystkie dziewczyny w szkole oraz szanujące się arystokratki, które chcą złapać tego arystokratę w siodła swoje albo córek. Chłopak wydawał się nie zauważyć tych szybkich oględzin, bo zaczął mówić.

-Nie pójdziesz tam sama. Nie ma mowy.

-Ale…

-Hermiona!-mówił opanowanym głosem, ale w oczach pojawiały się lekkie przebłyski strachu.

-Dobra.-zrezygnowała.-Chodźmy.-wyciągnęła kurtkę i szybko ją narzuciła. Szybkim krokiem poszli w stronę drzwi.

***

Dziewczyna stanęła przed drzwiami budynku i lekko się zawahała. Draco widząc to delikatnie chwycił ją za rękę, co dodało Hermionie otuchy.

-Nie denerwuj się. Jestem z Tobą. Rób tak, jakby kłótni między Tobą a Czarnym Panem nie było.- nabierając coraz więcej pewności, dzięki słowom przyjaciela, Hermina bez pukania otworzyła drzwi i zdecydowanym, ale cichym krokiem podążyła w stronę schodów. Skręciła w odpowiedni korytarz i weszła do gabinetu. Trochę się zdziwiła i lekko zaniepokoiła, ponieważ pomieszczenie było puste.

Z lekką niepewnością zawróciła i ruszyła w stronę sypialni. Słyszała cichy tupot stóp koło siebie. Zacisnęła rękę na dłoni chłopaka i stanęła przed wejściem. Nie zważając na to, że przecież są pokłóceni weszła do środka.

-Draco..-wyszeptała, a chłopak popatrzył na nią pytająco.-Mógłbyś zostać przed drzwiami? I… poczekać na mnie? -zagryzła lekko wargę, jakby nie wiedziała, czy może zadać to pytanie. Pokiwał głową. Jak mógłby ją zostawić? Przecież ona jest taka… bezbronna. Chociaż nie. Ona nie jest bezbronna. Potrafi pokazać pazurki. Raczej jest niewinna. Taka czysta. Hermina zniknęła za drzwiami, a on usiadł na ziemi nie patrząc na wszelkie zasady savoir vivre. Myślał o niej. O jej włosach, które żyją własnym życiem, choć teraz trochę spokojniej. O oczach, które ukazują wszystkie emocje jakie kryją się u dziewczynie. O  ich pięknej barwie, głębi. O jej uśmiechu, który posyła do każdego, a którego on tak bardzo chciał się pozbyć w ciągu ostatnich sześciu lat. A teraz… żałował tego jak niczego innego. Zacisnął pięści i popatrzył przed siebie z zaciętym wyrazem twarzy. Już nigdy tego nie zrobi. Nigdy nie wywoła jej łez. Nigdy nie zmyje jej tego słodkiego uśmiechu z twarzy. I nikt. Nigdy. Nie skrzywdzi jej. Nie kiedy on, Draco Malfoy, ze wszystkich sił będzie starał się o jej szczęście.

I taki bonus.

On chce być częścią jej szczęścia.

I będzie.

Bo jest Malfoy’em.

A Malfoy’owie zawsze dostają to, czego chcą.