Rozdział 13

Witam po przerwie!
Wiem: dość długo.. Przepraszam ;) ALE to są niecałe 5 stron w Wordzie!
Na wstępie powiem, że zabijecie mnie za zakończenie w takim momencie ;D
AAAle tam! Proszę, naprawdę proszę o KOMENTARZE.
Wiem-nie jestem oryginalna, ale jak każdy blogowicz chciałabym znać opinię czytelników ;)
Dedykacja oczywiście jest! Dla Caroline Cross z bloga http://dramione-bo-wystarczy-otworzy-serce.blogspot.com/

EDIT: Poprawiłam literówki, aczkolwiek  jeśli ktoś coś zobaczy to proszę o zwrócenie uwagi ;)

Zapraszam!

Lucjusz Malfoy  chodził w tą i z powrotem po swoim gabinecie. Myślał, w jaki najmniej przykry w skutkach dla siebie a zadowalający Czarnego Pana sposób przeprosić JĄ.  Po chwili poczuł pieczenie na lewym przedramieniu. Nie zwlekając dotknął znak różdżką i znikną, by po chwili pojawić się przed Voldemortem.

-Panie… -ukłonił się.

-Lucjuszu, czy wymyśliłeś już w jaki sposób odbędziesz swoją karę?-spytał zimno.

-Cały czas się zastanawiam, Panie.

-Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałem. –odparł ze złowieszczym uśmiechem.- Tu jest list, który masz jej przekazać. A podasz jej go, gdy….

** 

Dzisiaj obywała się jedna z uroczystych uczt w szkole.  W związku z tym każdy musiał usiąść  przy swoim stole.  Hermiona usiadła koło Draco i Blaise’a, którzy starali się pomóc dziewczynie wrócić do normalności.

Po chwili do dyrektora podleciała sowa. Wszyscy całą swoją uwagę przenieśli na niego, ponieważ listy przychodziły tylko podczas śniadania. Tylko.

Zaraz potem przywołał ręką Snape’a i przekazał mu coś po cichu. Ten z kamiennym wyrazem twarzy wyszedł z Wielkiej Sali.

-Moi drodzy! Okazuje się, że na dzisiejszej uczcie będziemy mieli gościa! Jest nim pan Lucjusz Malfoy.-teraz cała uwaga zostałą skupina na Draco, który przybrał minę wyrażającą spokój.  Tylko Blaise i Hermiona widzieli zaciśnięte pięści chłopaka.

Zaraz po tym drzwi otwarły się a w progu stanął Mistrz Eliksirów i Malfoy Senior w całej swojej okazałości.

-Witam panie Malfoy!

-Dyrektorze- skinął głową.

-W jakiej sprawie zawitał Pan do Hogwartu?

-Jestem w dość...nietypowiej sprawie. Mianowicie muszę przeprosić pannę Snape za moje karygodne zachowanie przy naszym ostatnim spotkaniu. A poza tym mam coś, co panią zainteresuje.-cały czas patrząc w jej oczy podał jej czarną kopertę. Ona tylko ją chwyciła z kamiennym wyrazem twarzy.

Draco patrzył to na ojca to na Hermionę. Co on jej powiedział?!  Nie zdążył nic powiedzieć, gdyż Lucjusz szybkim krokiem przemierzył Wielką Salę. Zanim przeszedł przez próg lekko przechylił głowę przez ramię i powiedział:

-Żegnam, dyrektorze.-po czym wyszedł. Na sali wybuchła wrzawa. Wszyscy chcieli wiedzieć co znajdowało się w kopercie. Sam jej kolor był przyciągający. Kto normalny przysyła listy w czarnej kopercie? Kto normalny przysyła list za pomocą wysłannika? Kto normalny za wysłannika podaje Lycjusza Malfoy’a ?

***

-Hermiono, co to za koperta?-spytał Harry. On, Hermiona i Draco siedzieli w dormitorium Malfoy’a.

-Harry, a jak myślisz? Kto wysyła list w czarnej kopercie? To na sto procent jest od Toma.

-A co ON może od Ciebie chcieć ? Jesteście pogodzeni?

- No wiesz.... chyba raczej.. niekoniecznie.-powiedziała cicho z lekkim smutkiem.

-On pisze pierwszy?! Może przeprasza czy coś? Dziwne... Czarny Pan przepraszający. A swoją drogą w dziwny sposób przekazał ci tę kopertę. Dlaczego akurat mój ojciec?- zastanawiał się głośno Draco.

-Bo... bo ostatnio jak chciałam porozmawiać z Tomem to... tak jakby go spotkałam. Właściwie to on powiedział, że Riddle nie chce mnie widzieć.-powiedziała cicho z takim... zawstydzeniem?

-Ah.. kara.-powiedział Draco z mrocznym, ale pełnym satysfakcji uśmiechem.-Otwierasz ten list?

-Nie... może później. A wiadomo co jest z Ginny?-spytała zgrabnie omijając temat.

-Natrafili tylko na jakieś ślady, ale bez konkretów. Mam nadzieję, że ją znajdą.- posmutniał Harry. Przecież była jego wieloletnią przyjaciółką prawda?

***(fragment ze zmianą narracji na pierwszoosobową; perspektywa Hermiony)

Siedziałam w moim pokoju i walczyłam sama ze sobą. Albo właściwie nie ze sobą tylko z kopertą. Tą cholernie pieprzoną czarną kopertą! Co zrobić? Otworzyć ją czy spalić nawet nie czytając listu?

W sumie to by było trochę nie w porządku. Chociaż.. tak samo nie w porządku było wyrzucanie mnie z posiadłości nie? Nie?! Wiem, że tak.

Poza tym... Ginny. Chociaż dla niej powinnam to przeczytać. Może jest jakaś wskazówka?

To przesądziło całą sprawę. Szybko chwyciłam list i rozdarłam niedbale kopertę bojąc się, że zmienię decyzję.

Droga Hermiono,

Dowiedziałem się, że chciałaś się ze mną spotkać. Musisz mi wybaczyć to, że Lucjusz tak nietaktowanie Cię potraktował. Dowiedziałem się po fakcie. Jeśli nadal chcesz porozmawiać to możesz przyjść dziś wieczorem.

L.V.  Tom

A więc tak to wygląda. Sucha wiadomość bez krztyny uczucia. No nic... jeśli nie będzie żadnych wiadomości dotyczących panny Weasley to tam pójdę. Z takim postanawianiem poszłam nalać sobie Whisky. W końcu jakoś trzeba się przygotować...

*** 

Wiele, wiele kilometrów od Hogwartu powinien czarnowłosy mężczyzna siedział w fotelu i myślał. Myślał o pewnej ślizgonce, która właśnie skończyła czytać list od owego mężczyzny.

Tom Riddle zastanawiał się, czy dobrze zrobił wysyłając taki, a nie inny list. O takiej treści. Wiedział, że ona jest na tyle inteligentna, że wyłapie każde zawahanie, każdą pomyłkę. Właśnie dlatego pisał ten krótki i nic nieznaczący z pozoru list, którego pisanie zajęło mu godzinę... Dobranie słów, przecinek, każda kropka nad „i” był bardzo, ale to bardzo ważna! Nie mogło być żadnego błędu.

Myślał, czy przyjdzie. Czy najpierw zapuka. Czy tak jak zwykle wejdzie bez zaproszenia?

Po zastanowieniu.. może naprawdę zbyt pochopnie ją osądził i wydał polecenie śmierciożercom.

Wiedział, że nie zrobi Hermionie nic konkretnego. Ba! On nawet nie będzie w stanie jej czegoś zrobić. Nie powiedział jej tego, ale jeśli by z nią walczył to mógłby przegrać.

Żałował, że nie spędza z nią czwartkowych wieczorów, które przeciągały się w tak znacznym stopnie, że na koniec Hermiona musiała kłaść się w swojej sypialni u niego w domu i dopiero rano-obudzona przez niego samego-zaspana i w nieładzie teleportowała się do szkoły. Westchnął i popatrzył na zegar. 18.15. Dla ślizgonki wieczór zaczynał się koło 19, więc miał jeszcze chwilę czasu, a potem... właściwie nie wiedział, co potem. Nie wiedział, czy przyjdzie i czy będzie mu dane zobaczyć ją do wielkiej bitwy-tak, jak obiecała.

Wziął się w garść. Tom Marvolo Riddle, Lord Voldemort, Czarny Pan będzie się kogoś słuchał? O nie. Jeśli ona do niego nie przyjdzie to.. to wtedy się przekona. Jeśli ktoś przechodziłby teraz koło Czarnego Pana zobaczył by złowieszczy uśmiech...

*** 

-Hermiona. Hermiona! HERMIONA!-krzyczał Draco.

-CO?!

-Nie krzycz.-powiedział urażony.- siedzisz już tu ponad godzinę, a ja po prostu chciałbym z Tobą porozmawiać.

-Oh.. przepraszam-powiedziała speszona.-O czym chcesz pogadać?

-A czy musi być powód, żeby tak po prostu porozmawiać czy pospędzać ze sobą czas? W końcu jesteśmy.. przyjaciółmi nie? –lekko się zawahał, ale zamaskował to uśmiechem.

-Jasne, że nie!-odparła z entuzjazmem. Trochę udawanym, ale... cóż. Przyjaciele... Oczywiście, że Draco jest jej.. przyjacielem. Tylko przyjacielem. Prawda..?-A masz jakiś pomysł na temat do rozmowy?

-Hm.. i tu się pojawia problem, bo nie wiem o czym chciała byś porozmawiać.-parsknęli śmiechem.

-Szczerze mówiąc to nie chce mi się teraz rozmawiać...-powiedziała i zaraz pożałowała, bo zobaczyła smutny wyraz oczu chłopaka.

-To ja nie będę przeszkadzał.- zaczął wstawać.

-Ale chciała bym się do kogoś przytulić i pomilczeć..-chwyciła go za rękę i pociągnęła w dół.-Został byś.. ze mna?-lekko się zawahała, ale także bała się.. co jeśli nie będzie chciał? Uspokoiła się dopiero, kiedy zoabczyła lekki uśmiech na jego twarzy.

-Choć tu.-powiedział i rozłożył ręce tak, żeby Hermiona mogła się wtulić w jego ramiona. Dziewczyna szybko przysunęła się do Draco i niepewnie się przytuliła. Kiedy poczuła, że ślizgon odwzajemnia uścisk mocniej i ufniej wtuliła się w niego.

Draco przechylił się do tyłu. Hermiona myślała, że chce wstać z łóżka, na którym siedzieli i wyjść, ale on po prostu położył się na poduszkach ciągnąc ją za sobą. Tak wtuleni w siebie zasnęli.

*** 

Czarny Pan do godziny 24. czekał na swojego gościa, ale się nie doczekał. No cóż. To nawet lepiej..

Po kilku minutach poszedł spać. Tak! Wyobraźcie sobie, że on też śpi...

***

Nazajutrz rano pierwszy obudził się Draco. Dopiero po chwili przypomniał sobie zdarzenia z wczorajszego wieczoru. Miał nadzieję, że Hermiona zacznie mu bardziej ufać. No cóż. Nadzieja matką głupich, ale miał przeczucie, że tym razem to nie będzie prawda.

Dopiero po chwili obudziła się Hermiona.

-Co się stało? Jak ja wyglądam? Pewnie nie chcę widzieć. –opadła z westchnieniem na poduszki.

-Nie jest tak źle Mała.-wyszczerzył się. Ta szybko wstała i podeszła do lustra w łazience. Po chwili Draco usłyszał krzyk:

-Nie jest źle? Nie jest ŹLE?! To jest tragedia. TRAGEDIA!

-Jaka tragedia. Nie rozumiem Cię. Dopiero co wstałaś z łóżka i wyglądasz tak ,że kolana by nawet puchonom zmiękły i marudzisz?-powiedział.

-Ja marudzę. JA? A kto CODZIENNIE siedzi w łazience po 30 minut TYLKO po to, żeby ułożyć włosy? Nie wspomnę o tym, że posiadasz w kosmetyczce ze dwadzieścia, DWADZIEŚCIA!, różnych specyfików do włosów.

-Czepeiasz się. Nie dwadzieścia. Liczyłem.

-No to ile?-powiedziała z ironią.-Osiemnaście?

-A własnie, że nie. Siedemnaście!-wywalił język i uśmiechnął się słodko.

Oby dwoje wiedzieli, że zachowują się jak dwójka dzieciaków, ale im to jakoś nie przeszkadzało.

Po dwudziestu minutach szli na śniadanie co chwilę przepychając się w drzwiach. Z wesołymi uśmiechami usiedli przy stole i zaczęli szykować sobie coś do jedzenia. Chwilę później koło Hermiony usiadł Harry, a po drugiej stronie stołu Blaise.

-Co wam tak wesoło?

-A nic.-powiedzieli naraz i wyszczerzyli się.

-A Tak w ogóle Hermiono... co było w liście? Przeczytałaś go?-Spytał Harry. Hermiona na te słowa zbladła.

-O Matko...-powiedziała. A drzwi gwałtownie otworzyły się i gość wszedł.

-No właśnie...-powiedział przybyły.