Miniaturka "Ideał" cz.2

 Eh.. miesiąc. Tyle od dodania ostatniego posta. Przepraszam. To nie jest rozdział, ale.. chyba wam się spodoba :) proszę was o szczere opinie dobrze? 

A teraz... dedykacje. Jedna jest dla Alex. Druga dla Moniki. Trzecia dla Potteromaniaczki.

No to... proszę:

EDIT: usunęłam jedną nominację ;)
      I... naprawdę nie dodam tego 'Draco' na końcu :) No cóż... Myślę, że skoro tak napisałam to tak zostawię ;)

"Ideał"

-Myślałam, że pójdziesz ze mną na imprezę, ale w tej sytuacji…-jej prośba spadła mi prosto z nieba. Nie miałam co ze sobą zrobić. Nic tylko JEGO oczy!

-Chętnie  z Tobą pójdę, Ginny. Gdzie i o której?
-Ten nowy klub? O…20?
-Może być. Ale zaraz mam kolejnych pacjentów. Pa Ginny.
-Cześć.-widziałam jak sylwetka mojej przyjaciółki kieruje się w stronę drzwi, otwiera je i przechodzi przez próg.


*** (zmiana narracji)

Dokładnie o 20 przyszła pod klub, a Hermiony jeszcze nie było. Poczekała jeszcze parę minut i już miała się odwrócić kiedy w oddali zauważyła swoją przyjaciółkę.
-Hermiono, przecież ty się NIGDY nie spóźniasz!-dopiero teraz zobaczyła jak wygląda jej towarzyszka. – Co ty masz na sobie?!
-To, Ginny, jestem nowa ja!-dziewczyna była ubrana w czarną sukienkę i szpilki. Jej włosy były przeprószone blond pasemkami.-To chodźmy się zabawić!


***(Kolejna zmiana narracji)


Obudziłam się w jakimś pokoju z bólem głowy. Naprawdę silnym bólem. Gdzie byłam? Nie miałam pojęcia. Po chwili poczułam koło siebie ruch. Przez chwilę próbowałam wymyślić kto by to mógł być. Chłopaka już nie miałam. Psa ani kota też nie.  Otworzyłam oko. Kolor sufitu się nie zgadzał, więc szybko usiadłam na łóżku. Po mojej prawej leżał blondyn. Wiedziałam kto to. I mimo, że nasze stosunki były dobre i… to po prostu nie powinno się wydarzyć! Wstałam na tyle delikatnie, żeby go ni obudzić. Zaczęłam się ubierać patrząc na jego sylwetkę.  Włosy były uroczo roztrzepane, a reszta była szczelnie przykryta przez kołdrę. Po złożeniu ostatniej części garderoby podeszła do jedynych drzwi znajdujących się w pokoju. Delikatni nacisnęłam  klamkę i uchyliłam drzwi. Już miałam przekroczyć próg, gdy usłyszałam za sobą JEGO głos.

-Jestem Twój.  Nie patrzę na żadną inną. W momencie, kiedy wyglądasz okropnie, najgorzej jak tylko się da, chociaż wiem, że tak nie jest nigdy i tak widzę w Tobie tą najpiękniejszą.
Jestem moim światłem w tunelu. Jesteś moim drogowskazem do szczęścia. Jesteś moją przystanią w wielkim ocenie życia. Będę twoim ideałem mężczyzny. Będę cię kochał i wielbił na każdym kroku. Zostań ze mną.-odwróciłam się powoli. Wiedziałam jaką decyzję podejmę.

-Jesteś… jesteś moim ideałem.