Rozdział 12

Bardzo was przepraszam! Na prawdę ... do tego rozdział taki krótki!!  Wręcz... eh...
Przepraszam. Żebyście mnie nie opuścili... Proszę :) 
Rozdział dedykuję... Cyzi14, Hermiony Riddle (z nowej historii) Nox oraz Caroline Cross. Przepraszam was jeszcze raz serdecznie.

Dodam, że niebetowany.

Wybaczcie,
Irytek

Szła przez Zakazany Las nie wiedząc, gdzie tak naprawdę idzie. W pewnym momencie wyszła na znajomą polanę. Po chwili dało się usłyszeć trzask, który brzmiał echem jeszcze kilka chwil.

Przed sobą ujrzała wielką willę. Nie wiedziała, czy robi dobrze, gdyż obiecała, że nie zobaczą się wcześni e… Ale to dla Ginny… prawda? Zmęczona swoimi myślami podeszła do drzwi i niezdecydowanie zapukała do drzwi. W drzwiach stanęła znajoma postać Malfoy.

-Snape?-uśmiechnął się ironicznie.
-Malfoy.-skinęła głową, ale jej twarz wykrzywił grymas pogardy.-Jest Tom ?
-Myślę, że Czarny Pan nie będzie chciał cię widzieć.-Nałożył nacisk na tytuł swojego Pana. Hermiona poczuła się niezręcznie, ale nie dała tego po sobie poznać.
-Może niech on to oceni?- uniosła brew w wyrazie irytacji.
 -To nie jest konieczne, ale… czekaj na sowę z wiadomością. –ogrom pogardy wylewał się z tej wypowiedzi.
-Wiadomość ma być dostarczona sową TOMA. Lepiej by było dla ciebie, żebym poznała w liście jego pismo.-wycedziła po czym obróciła się i odeszła szybkim krokiem w kierunku bramy.


***

-Kto to był Lucjuszu?-spytał Czarny Pan.

-To była  ONA.
-Kto?!-zdenerwował się.
-Snape, Panie.
-Co chciała? –zapytał z kamienną twarzą.
- Z Tobą rozmawiać, Panie. Ale nie zdradziła mi szczegółów.-Czarny Pan prychnął.
-I gdzie jest?
-Poszła, Panie.
-Dlaczego?-spytał, Malfoy nie był już tak pewny swojej decyzji, o wyrzuceniu Snape’ówny.
-Odesłałem ją… Panie.-powiedział ostrożnie. Z nutą wahania.
-COO?! Jakim prawem?!
-Myślałem…
-Nie myśl za dużo Lucjuszu. –warknął.
-Jeśli ma przyjść, Panie… Mówiła, żebyś wysłał list.
-O nie… ty pójdziesz i będziesz ją błagał, żeby wybaczyła ci twoje zachowanie. To twoja kara. –uśmiechnął się mściwie.
-Oczywiście, Panie.- jego twarz wykrzywiał grymas niezadowolenia.


***

-Hermiona co się stało?

-Chciałam się spytać Toma czy nie porwał Ginny.-odpowiedziała patrząc w ogień trzaskający w kominku. Ale… nie był taki jak zawsze… wyczuwał nastrój obserwatorki i był taki… taki inny.-Nawet nie wiesz jak ucierpiała moja duma.-kąciki ust delikatnie się podniosły, ale zaraz opadły.
-Zrobił ci coś?- zmartwił się Harry.
-Nawet się z nim nie widziałam.. Lucjusz odprawił mnie z kwitkiem…- pociągnęła wielki łyk Ognistej, którą miała opartą na kolanie.
-Przepraszam…
-Za co, Harry?-zwróciła głowę w jego stronę.
-Przeze nie masz taki zepsuty humor… Wiem, że go lubisz, a przeze mnie się z nim pokłóciłaś…
-Harry, to moja wina. Ja prosiłam, żebyś przyszedł. Chociaż… on zaatakował, ale czego ja się mogłam spodziewać? Ale… to wciąż MÓJ Tom, Harry. Ten sam, któremu wchodziłam do sypialni bez pukania, pożyczałam bluzki do spania czy potrafiłam się całą noc wykłócać nad wyższością Magii starożytnych nad czarną ….-zamyśliła się.- Gdzie Draco?
-Nie wiem.. pewnie u siebie w dormitorium. A co? –był zaskoczony zmianą tematu.
-Idę do niego.- wstała z fotela i ruszyła w kierunku prywatnego dormitorium prefekta. Gdy doszła do drzwi nacisnęła klamkę, a gdy drzwi puściły weszła do pokoju nie robiąc zbyt wiele hałasu. Panował lekki mrok, ale po chwili zobaczyła, że właściciel pokoju śpi rozłożony na łóżku. Podeszła, a jej oczom ukazała się cała sylwetka Malfoy’a. Dziewczyna zapatrzyła się na usta chłopaka i ze zdziwieniem stwierdziła, że chciała by ich posmakować… Nachyliła się i złożyła delikatny pocałunek na ustach chłopaka. Po jej ciele rozlała się fala ciepła. Dopiero wtedy poczuła zmęczenie ostatnich dni. Tak bardzo chciała zostać z Draco… Szybko położyła się koło chłopaka w niedużej odległości, ponieważ nie chciała go obudzić. Zamknęła oczy i po chwili spała.

***

Poczuł lekki ciężar na klatce piersiowej. Otworzył oczy i spojrzał w dół. To co tam zobaczył bardzo go zdziwiło. Hermiona leżała wtulona w niego i cicho pochrapywała. Wyglądała tak słodko… Rozczulił się, a po chwili przypomniał swój sen. Piękna kobieta. Anioł o pięknych, brązowych włosach. I czekoladowych oczach. Pocałowała mnie. Ona. Czuł to. Wyraźnie! Ale… przecież niemożliwe, że to Hermiona…. Prawda? Tak.. tak nie może być! Jeszcze raz spojrzał na dziewczynę. Czy była dla niego ważna? Na pewno. Jak bardzo? Tego nie wiedział. Ale wiedział, że nigdy nie pozwoli jej skrzywdzić. Nawet jeśli było by to równe sprzeciwieniu się Czarnemu Panu. Bo ona na to zasługuje.