Rozdział 11

Ten rozdział dedykuję Cyzi14, która zbetowała ten rozdział. I bardzo jej za to dziękuje :*

Proszę, żeby wszystkie powiadomienia o nowych rozdziałach oraz polecanych blogach podawać w SPAMie.

Irytek

Jadalnie przeszył krzyk Czarnego Pana, lecz po chwili Tom opanował się i przybrał na twarz kamienną maskę.  Po chwili rozpoczęło się zebranie dotyczące gromadzenia popleczników, którzy pomogą w Wielkiej Bitwie. Jednak przed tym wszyscy uczniowie, którzy uczęszczają do  Hogwartu i innych szkół dostali nakaz opuszczenia Sali.

-Panie, myślę, że poza  zbieraniem członków armii powinniśmy się skupić na czymś jeszcze…

-O co chodzi Bello?- miał opanowany, chłodny głos.

-A może by tak… osłabić Pottera?  Wziąć mu wszystko? Przyjaciół… Rodzinę?-dodała.

-On nienawidzi tych mugoli.-odparł Avery.-Ale siostrę ekhem… kocha.-myśli Czarnego Pana gnały jak szalone. Sprawić zawód Hermionie? Czy starać się zwyciężyć w bitwie, do której przygotowywał się parędziesiąt lat?

-Dobrze. Avery, zajmiesz się młodą Snape. A ty Nott…-zwrócił się do  śmierciożercy.- Weasley’ówną.

Tylko bez żadnych brutalnych czynów.  Rozumiecie?-oby dwoje pokiwali głową.-Dobrze. Żegnam.-Wyrzucił ich z Sali, a sam usiadł ze szklanką w ręce. O owej szklance znajdował się bursztynowy płyn, tak podobny do oczu ślicznej brunetki. Wiedział. Już teraz wiedział, że Whisky, która znajdowała się w szklance będzie towarzyszyła mu przez najbliższe wieczory.

***

Draco wracał opuszczonym korytarzem w stronę lochów. Widać było, że intensywnie nad czymś myśli. Po chwili jednak podjął decyzję i stanął przed ciemnymi drzwiami. Zapukał lekko i z nudów  zaczął rozglądać się dookoła . Cały korytarz był z czarnej, chropowatej cegły, z której wybudowane zostały lochy.  Całość oświetlała tylko pojedyncza pochodnia, dzięki której wszystko prezentowało się mrocznie i tajemniczo.

Po chwili drzwi otworzyły się, a stanęła w nich drobna szatynka z butelką Ognistej w ręce.

-Mogę?-ta po chwili namysłu kiwnęła głową i odsunęła się. Chłopak przekroczył próg. Nie był po raz pierwszy w tym pokoju, ale dopiero teraz miał szansę zobaczyć, jak tu w ogóle jest.  Wszystko było w kolorze i ciemnofioletowym, co bardzo zdziwiło Malfoy’a, który był przekonany, że wcześniej czarny zastępował biały. Hermiona widząc wzrok chłopaka wyjaśniła.

-Zmieniłam kolor. Biały wydawał się taki.. przytłaczający. Jakby pokazywał, że należy wszystko widzieć w jasnych barwach.-Draco nic z tego nie rozumiał, ale pokiwał głową.

-Wiem, że tego nie rozumiesz.-parsknęła, a na jej twarzy pokazał się smutny uśmiech.- Wiesz, że on w pewnym sensie był moim oparciem, powiernikiem? Nie powinnam prosić o przyjście Harry’ego. Ale ja jestem głupia! Mogłam tego nie robić… Tęsknie za nim wiesz? Był dla mnie jak starszy brat, ale  niee… musiałam to spieprzyć… Dlaczego Draco?-była teraz naprawdę bardzo pijana.- Wiesz co? Ciebie też lubię. Ba! Jesteś moim kochanym bratem. -Draco coś ukłuło w sercu. Ale co? Przyznała, że go lubi. Nawet bardziej niż powinna po tych latach… Chciałby czegoś więcej. Czegoś pięknego. Czegoś… co tylko ona może mu dać.  Tak rozmyślając nie zauważył, kiedy w jego ramionach zasnęła ta mała osóbka.

***

Życie w Hogwarcie biegło swoim rytmem.  Co dziwniejsze, nie było żadnych wielkich sprawdzianów, ani nikt nie kwapił się do przypominania o SUMYach i OWTMach. Każdy chciał mieć jak najlepsze stopnie, ale nikt nie zatracał się w nauce tak bardzo, jak robił to Harry. Uparcie twierdził, że jeśli nie będzie się uczyć to nigdy nie zostanie aurorem. Choć Gryfoni wciąż mu powtarzali, że jeśli pokona Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać to będzie mógł zostać nawet Ministrem.  Ciągłe powtarzanie tego  było mu bardzo nie na rękę, bo widział jak to źle wpływa na Hermionę. Czuł jak ona cierpi. Nie rozumiał tego, ale… może Voldemort naprawdę był inny co do dziewczyny?  Nie wytrzymał długo w niepewności.

Była niedziela. Przed chwilą zjedli śniadanie. Harry podszedł do siostry, która siedziała przy stole ślizgonów.

-Mała, mogłabyś przyjść zaraz do pokoju życzeń? Chciałbym z tobą porozmawiać.-szepnął jej do ucha.

-Pewnie. Dziesięć minut?-spytała, a ten pokiwał głową.- A powiesz mi o co chodzi?

-Później, dobrze?-spytał.

-Oh… Dobrze.-dziewczyna była dość niepocieszona brakiem informacji, gdyż mino zmiany nazwiska i domu wciąż była równie ciekawska jak przedtem.

***

-A teraz mi powiesz?-spytała wchodząc do Pokoju Życzeń, który na czas ich spotkania przyjął wygląd salonu w domu Hermiony.

-Jaki on jest?-spytał.

-Ale kto?- nie rozumiała go.

-No… Voldemort.

-Myślę, że to zależy od osoby.-w myślach pojawił się jej obraz Toma.

-A dla ciebie?

-Dla mnie jest.. opiekuńczy, zawsze mogę do niego przyjść… a raczej mogłam. Nawet nie wiesz jak go poniosło, kiedy dowiedział się o rozmowie…-nie dokończyła, ponieważ przerwał jej czarnowłosy
Gryfon.

-Jakiej rozmowie?-Harry zmarszczył brwi.

-Twojej i Rona. Byłam wtedy u niego…

-Żartujesz?!

-No właśnie nie. Jejku… on był gotowy przyjść do Hogwartu i torturować, i torturować Rona w Wielkiej Sali…-zaśmiała się smętnie.

-Co?!

-Tak Harry… A teraz przepraszam, ale pójdę już…-wyszła nie oglądając się za siebie i zostawiając chłopaka z milionami myśli.

***

-Ginny zniknęła!-Harry wpadł do dormitorium Hermiony nie zważając na protesty Ślizgonów.

-Ale jak?!

-No nigdzie jej nie ma!- chłopka był wyraźnie zdenerwowany.

-Pójdę na błonia, a ty idź do McGonagall.–szybkim krokiem ruszyła w stronę wyjścia. Od razu skierowała się nad jezioro. Niestety nie znalazła tam rudowłosej. Zaczęła się rozglądać. Jej wzrok padł na Zakazany Las. Nie zastanawiając się ruszyła w tamtym kierunku…