Rozdział 3

… Draco i Narcyza. Dziewczyna patrzyła na nich z szeroko otwartymi oczami.  Co oni tu robią ? Miała rozmawiać z dyrektorem.

-Hermiono, wiem o czym myślisz. Umiesz oklumencję, więc stosuj ją.- powiedziała i uśmiechnęła się.- Chciałam z tobą porozmawiać, gdyż… jestem twoją matką chrzestną. Ale to już wiesz. Chciałabym, żebyście zakopali topór wojenny z Draco…

-Dlaczego?- spytała i nie czekając na odpowiedź mówiła dalej.- On się ze mnie wyśmiewał, poniżał od początku szkoły. Teraz… tak nagle mam się z nim zaprzyjaźnić?- głos jej się załamywał, ale nie przestawała mówić.- A co na to Harry i Ron? Mam się od nich odwrócić po tylu latach przyjaźni? A  poza tym Harry to mój brat!

-Wiem Hermiono, że nie łatwo będzie ci to zaakceptować, ale zrozum… Jak macie zamiar wytrzymać ze sobą jako współlokatorzy…?

-Współlokatorzy?!- powiedzieli jednocześnie ślizgoni.

-Noo bo widzicie… nasz dom jest chwilowo niezdatny do użytku. Będziemy teraz mieszkać u Severusa, który sam to zaproponował.

-Jak to niezdatny do użytku?- spytał Malfoy robiąc wielkie oczy.

-Teraz nie dane ci znać odpowiedzi.- odparła.- Hermiono, a co do twoich obaw. Draco już nie będzie cię wyzywał. Prawda?- zmierzyła syna surowym spojrzeniem.

-Taak.- przyznał niechętnie.- Ale pod warunkiem, że ona też się do tego zastosuje.

-Myslę, że to dobry pomysł. Co sądzisz Hermiono?

-Hm… wie pani… Sądzę, że gdyby nie to, że jesteśmy w osobnych domach, nazywał mnie szlamą oraz  gdyby chciał, mogłabym się z nim zaprzyjaźnić wcześniej.- powiedziała zamyślona dziewczyna. Dwójka Malfoy’ów popatrzyła na nią dziwnie, z takim niedowierzaniem malującym się na twarzy.- A co z moją przyjaźnią z chłopakami i oczywiście Ginny, Weasley’ami i resztą Gryfonow?- spytała z nadzieją w głosie. Wiedziała, że od teraz jest Ślizgonką, a ich stosunki z Gryfonami są… Złe.

-Hermiono… myślę, że Severus nie będzie ci zabraniał spotykania się z nimi. Pamiętaj, że jesteś jego córką. Do tego zaginioną, więc będzie chciał twojego szczęścia. Tylko nie przesadzaj!- zastrzegła ja Narcyza.

-A teraz sprawa mojego miejsca zamieszkania…- zaczęła.- Co mam robić? Dalej mieszkać z mugolami?

-Chciałbym, żebyś zamieszkała ze mną.- dobiegł ich zimny głos Mistrza Eliksirów.- Wiem, że wszystko jest dla Ciebie nowe. Prefekt Naczelny, Slytherin, akceptacja Draco i reszty ślizgonów, ja… Ale proszę, zgódź się jeszcze to zmienić w swoim życiu.- jego oczy wyrażały błaganie. Co się stało z tym oziębłym, wrednym Nietoperzem? Dziewczyna nie wiedziała dlaczego przez tyle lat ją okłamywano.. czym ona zawiniła, że nie chciał się do niej przyznać, jak już wróciła do Hogwartu? Takie myśli zaprzątały głowę piętnastolatki, która nie zdawała sobie sprawy, że ktoś przysłuchuje się jej myślą.

-Gran… Snape ma racje, czemu pan się do niej nie przyznał jak już była w Hogwarcie?

-Malfoy! Moje myśli to moje myśli. Czy ja ci do twoich zaglądam?!- dziewczyna była zbulwersowana.

-A spróbowała byś.- powiedział i podszedł do dziewczyny na tyle blisko, że dziewczyna musiała zadrzeć głowę do góry, gdyż chłopak był od niej wyższy o głowę.

-Dracusiu…- zaczęła przesłodzonym tonem.- czy ty mi grozisz?

-Primo. Nie mów do mnie Dracusiu.

 Sekundo. Tak, grożę ci. Co z tym zrobisz?- chłopak przymrużył oczy.

-Ha! Po pierwsze. Będę mówić do ciebie jak mi się podoba, a poza tym,… to będzie zemsta na Parkinson.- powiedziała z błyskiem w oku, co nie podobało się Draconowi. -Po drugie. Nic ci nie zrobię, bo przystałam na propozycję Pani Malfoy i zakopię urazę do ciebie, ale zrobię to z twoją pomocą.- brązowowłosa wyciągnęła rękę w stronę Malfoy’a. Chłopak zawahał się, ale po chwili podał dłoń dziewczynie i uśmiechnął się. Nie ironicznie. Tak po prostu, a dziewczyna oddała uśmiech. Całkowicie zapomnieli, że nie są tu sami. Zatopili się w swoim spojrzeniu. Nie umieli oderwać od siebie wzroku. Po chwili głos Narcyzy przywrócił ich do rzeczywistości.

-Nawet nie wiecie jaka jestem z was dumna!- powiedziała. W jej oczach widniały iskierki radości, które Draco widywał ostatnio coraz częściej. Chłopak chciał prawić jej radość. Przecież Granger-Snape nie jest taka zła… może nawet ją uwiedzie? W sumie, niezła laska się z niej zrobiła.

-Dziękuje Draco, ale z uwiedzeniem mnie będziesz miał problem. Powiedziała dziewczyna, która przysłuchiwała się myślą blondyna.

-Ejj! Teraz to ty czytasz mi w myślach.- powiedział. Nie był zły. W jego oczach także można było dostrzec wesołe ogniki. Postanowił zaprzyjaźnić się z byłą Gryfonką. Może okaże się dobrą przyjaciółką?- Wieeesz? Podoba mi się twój plan zemsty na Parkinson. Pomogę ci w nim, ale musisz być wiarygodna.- zastrzegł dziewczynę.

-Wiesz.. nie wiem czy zauważyłeś, ale powiem ci, że jesteś całkiem przystojny, mogę UDAWAĆ, że jestem w tobie zakochana.- powiedział, akcentując odpowiednie słowo.

-Ależ Snape, jesteś pewna, że będziesz tylko udawać?- zapytał przybliżając się. Dziewczyna też postanowiła się  pobawić w jego grę.

-Tak Malfoy. Udawać. Ty możesz mieć z tym problem… wiesz… ja nie mam przyklejonego lusterka na czole.- powiedziała, także się przybliżając.

-Czy ty mi coś sugerujesz?- zapytał mróżąc niebezpiecznie oczy. Tak naprawdę był rozbawiony tą sytuacją.

-Tak KOCHANIE. Mówię, że w kim jak w kim, ale w swoim odbiciu to zakochany jesteś.- powiedziała, a na jej twarzy pojawił się zniewalający uśmiech.- A poza tym. Ja tu ci sprawiłam komplement, a ty nic.- wywaliła język. Odległość między nimi zmniejszała się z każda nową wypowiedzią.

-A to kochanie za co?- zdziwił się.- A co do komplementu… te ż jesteś całkiem, całkiem.- uśmiechnął się wrednie.

-Całkiem, całkiem?!- żachnęła się.- No ja ci mówię, że jesteś jednym z najprzystojniejszych chłopaków w Hogwarcie, jak nie najprzystojniejszym, a ty mi tu wyskakujesz z takim ‘całkiem, całkiem’? Teraz to się obrażam.- powiedziała i stanęła w pozycji typu ‘foch forever’.

-Jestem najprzystojniejszym chłopakiem w Hogwarcie?- oczy mu zaświeciły i szybko przybliżył się do Miony.

-No cóż… jestem zmuszona powiedzieć, że tak.- przyznała.

-No wiesz Granger…

-Snape.- poprawiła go automatycznie dziewczyna.

-No to Snape… mógłbym powiedzieć, że jesteś jedną z najładniejszych dziewczyn w szkole.- jej oczy zrobiły się ogromne.- No nie patrz tak na mnie Hermiono. Mówię prawdę. Wyrobiłaś się przez wakacje.- dodał z uznaniem.

-No to mi się podoba.- zawołała Narcyza, która ponownie przypomniała im o ich istnieniu.- Hermiono, myślę, że bez przeszkód możesz się do mnie zwracać po imieniu.

-Narcyzo, wolałbym, żeby mówiła do ciebie ciociu.- wtrącił Snape.

-Dobrze, a teraz idźcie do dormitorium. Wiecie gdzie się znajduje?- powiedziała Narcyza, a oni potrząsnęli głowami na znak zrozumienia.- Do widzenia.

-Do zobaczenia.- powiedzieli chórem i wyszli z pomieszczenia.

-Severusie, nie mówmy im teraz o małżeństwie. To ich może zniechęcić, a myślę, że są na dobrej drodze do zakochania.- powiedziała, gdy ucichły ich kroki.

-Wiesz, przyznam ci rację Narcyzo. Ta dwójka nie jednej osobie da popalić… pierwszą ofiarą będzie Parkinson…- westchnął.