Rozdział 2

            -…chodzi o to…o to, że….no, że ja… że ty…-zaczął się plątac.-Ja i ty… my… oni nie… a ja… wtedy… przepraszam…

-A może wolniej?- zaproponowała.

-Dobrze.-odparł. Wziął głęboki oddech.- jesteś moją córką Hermiono…

-Co?! -krzyknęła.- Jak to możliwe?! Moimi rodzicami są Grangerowie!- dziewczyna wybiegła z przedziału, a za nią pobiegł Snape. Łzy płynęły po policzkach. Biegła i wymijała uczniów,  oni robili miejsce profesorowi, który był daleko za nią. W końcu brunetka wpadła na kogoś z impetem.

-Uważaj co robisz!...Granger?!  Co ty robisz?!- spytał blondyn.

-Uciekam Malfoy, uciekam.-powiedziała i szybko weszła do przedziału przyjaciół.-Harry! Choć proszę!

-Miona… ale gdzie i po co?

-No proszę! Zaraz ci wszystko wyjaśnię, ale dalej!- powiedziała zapłakana dziewczyna. Wszyscy siedzieli zdezorientowani. Nie wiedzieli co się dzieje. Wzięła chłopaka za rękę i pociągnęła za sobą. Na korytarzu natknęli się na Snape’a.

-Hermiono… pozwól mi wytłumaczyć…- zaczął.

-Proszę…-przerwała.-daj mi porozmawia z Harrym. Może on pomoże mi to jakoś zrozumie. MUSZĘ to zrozumieć…

-Dobrze.. w sumie… Potter też jest w to wmieszany…

-Słucham?!  I co jeszcze?!- mówiła dziewczyna. Na szczęście nikogo nie było na korytarzu.

-Hermiono.. idź z nim porozmawiaj… ja za niedługo do was dojdę i wytłumaczę ci wszystko… rozumiesz?- powiedział błagalnie Snape. Był jeszcze bledszy niż zwykle, a w czarnych jak węgiel oczy wyrażały błaganie.

***

           -Hermiono, o co chodzi?- spytał Harry, gdy znaleźli się w osobnym przedziale. Dziewczyna siedziała przy oknie, a nogi przyciągnięte do siebie. Głowę trzymała między kolanami. Cały czas szlochała cicho. Chłopak usiadł koło niej i objął ramieniem.

-No bo Snape…- przerwała.-Bo on…. Powiedział…

-Hermiono, to on był tym gościem, przez którego nie pojechałaś do Nory?- ona pokiwała głową.- Dlaczego?

-Taak. Niedawno dostała sowę od Snape’a. Napisał, że przyjedzie 1 września…- zaczęła.- stawił się o 10. Pomógł mi  kufrem i teleportowaliśmy się na peron. Byłam z Ronem na spotkaniu prefektów… potem poszłam z nim do osobnego przedziału, siedzieliśmy cicho…

-Pobił cię?!

-Nie… on mi powiedział… powiedział, że to… że on jest.. jest moim ojcem…- wyszlochała.

-Słucham?!- Harry wstał i zaczął chodzi po przedziale. Nagle przystanął.- A co JA mam z tym wspólnego?

-Nie mam pojęcia… Pomóż mi jakoś zrozumieć… Harry…

-Mogę ci Ada pytanie? –uśmiechnął się.

-Jasne.

-Dlaczego ja? Tam była Ginny, Ron… ale wzięłaś mnie… chciałaś porozmawia ze mną.- uśmiechnął się.

 -No.. ja myślę, że tak naprawdę z Tobą mogę porozmawia wszystkim… Jeśli masz z tym jakiś problem to  przepraszam…- zaczęła nerwowo.

-Nie… nie o to mi chodzi… szczerze mówiąc… też pomyślałbym o tobie… -podszedł do niej o przytulił.-Dziękuje.- wyszeptał. Drzwi do przedziału otworzyły się i stanął w nich Ron.

-Wiedziałem!- zaczął krzyczeć.- Nienawidzę was! Harry, wiedziałeś. Ty przecież wszystko wiedziałeś!- zatrzasnął drzwi i wyszedł.

-Harry… o co mu chodzi?

-Mionka… wiesz jak to wyglądało…? Siedzimy w osobnym przedziale, a do tego ja cię obejmuje…

-On jest… zazdrosny?!

-Na to wygląda.-westchnął.

-A do tego ty wiedziałeś, że ja mu się podobam?- spytała.

-No pewnie. Potrafi gadać o tobie godzinami.-wyszczerzył się. –Wiesz… może pójdę po Snape’a? Wytłumaczy nam o co chodzi…

-Dobrze… ale wróć szybko… dobrze?- powiedziała.- Iii.. wiesz co?

-No co Mionka?

-Kocham cię… kocham jak brata.- Harry był wyższy więc stanęła na palcach i pocałowała w policzek.

-Wiesz..? Ja ciebie też.-wyszeptał jej do uch i wyszedł. Dziewczyna myślała o tym co może się dowiedzieć od nauczyciela. Chciała się od czasu do czasu z nim spotkać.

Z myśli wyrwał ją trzask zamykanych drzwi. Harry usiadł koło niej i objął w talii, a Snape naprzeciwko.

-Nie uciekniecie mi? Wysłuchacie do końca?- powiedział. Oboje kiwnęli głowami. –No więc… jesteście rodzeństwem…

-Słucham?! Harry to mój brat?!

-Przyrodni…

-Moja mama miała romans?!- Harry zerwał się na nogi.

-NIE!! Lily nigdy nie zdradziła męża!

-No ale… jak to?

-Naprawdę chcecie wiedzieć? – oboje przytaknęli.- No więc…

-Nie zaczyna się zdania od więc.- powiedziała Hermiona na co Snape nie zwrócił uwagi.

-Lily i Potter spotykali się już w 7 klasie. Byli ze sobą 2 lata, a potem w związku z kilkoma nieporozumieniami zerwali ze sobą…

-No ale byli małżeństwem!

-Nie przerywaj mi Potter!- warknął.- Lily nie miała nikogo przez parę tygodni, aż w końcu.. zaczęliśmy się spotykać…

-Słucham?!

-POTTER! MÓWIŁEM, NIE PRZERYWAJ MI!- coraz bardziej się denerwował.-  byliśmy ze sobą przez parę tygodni… Lily zaszła w ciążę… z tobą Hermiono. Nie wiedziała o tym… ja zresztą też nie. Potem Potter jakoś przekonał do siebie Lily i znowu byli razem… urodził się Potter, a po paru miesiącach ty… i postanowiliśmy.. w trójkę… że będziemy cię wychowywać razem…

-Ale to oznacza, że baaardzo długo byłam u mamy .- powiedziała Hermiona.

-No właśnie nie. Lily zaszła w ciąże z Harrym, a po tych paru tygodniach była ze mną … Lily nosiła w sobie dwoje dzieci… naraz…

-Słucham?! Czyli my z Mioną…?

-Tak Potter. To jest twoja siostra… Mówiłem już! -powiedział Snape. Dziewczyna usiadła na swoim miejscu… świat zawirował... Harry szybko złapał ją w talii, żeby nie upadła.

***

         Dziewczyna obudziła się w Skrzydle Szpitalnym. Za rękę trzymał ją Harry. Dopiero teraz przypomniała sobie ostatnie wydarzenia. Ojciec Snape… i brat Harry… a matka? Lily Potter…. A może Evans?

-Harry… gdzie jest Snape?- wyszeptała.

-Pójdę po niego.

-Dziękuje.- chciała się podnieść, ale nie dała rady.- Harry.. zbliż się – powiedziała, a oczy jej się błyszczały. Chłopak spełnił prośbę.- Kocham cię, braciszku.- wyszeptała i po raz kolejny pocałowała w policzek.

-Ja ciebie też… moja mała siostrzyczko.- odszepnął.-Zaraz do ciebie wrócę.

         Po chwili do sali wszedł profesor wraz z przyjacielem. Stanęli koło łóżka dziewczyny, która zaczęła rozmowę.

-Czy… możemy porozmawiać? – zwróciła się do ojca.

-Oczywiście.- odparł zdziwiony.- Zaraz porozmawiam z panią Pomfrey, żeby pozwoliła ci wyjść.. chcesz?- ta tylko skinęła głową, a czarnowłosy wyszedł.

         Wrócił po paru minutach i oznajmił, iż dziewczyna może już iść.  Weszli do pustej klasy i zaczęli rozmowę.

-Hermiono… Myślę, że… nie tytułuj mnie per ‘ojcze’, ponieważ… nie zasługuje na to. Jednak…-zawachał się.-  Może będziesz do mnie mówiła po imieniu? Ale nie na lekcjach.- dodał szybko.

-Hm… myślę, że to dobre wyjście, ale…- zawahała się.- Co z moim nazwiskiem i domem?

-Byłbym dumny, gdybyś nosiła moje nazwisko, a co do domu… szczerze mówiąc… chciłbym żebyś była w moim, ale też…- tym razem to on się zawahał.- myślę, że raźniej by ci było, gdyby Potter też się przeniósł. Co  tym myślicie?- zapytał.

-Harry… jeśli się przenoszę  to z tobą.- powiedziała twardo.

-Ja… dobrze.-powiedział.- Czy mógłby pan porozmawia z profesorem Dumbledorem? 

-Szczerze mówiąc… już z nim o tym rozmawiałem. Ceremonia odbędzie się jutro podczas śniadania. Pasuje wam to?- obydwoje pokiwali głowami.- Hermiono… przepraszam, że pytam, ale przyjmiesz to nazwisko…? Oczywiście nie musi…

-Tak. Myślę, że… szkoła powinna dowiedzieć się jutro. Ale! Proszę, żeby dyrektor opowiedział wszystko .Łącznie z historia moją i Harryego… Jeśli tylko on się zgodzi. Harry?

-W końcu będziemy musieli powiedzie, że jesteś moją siostrą… nie chcę, żeby moja mama była postrzegana jako… nawet tego nie powiem!- zakończył gniewnie.

-Zgadzam się z tobą… prof… Severusie - powiedziała nieśmiało, nie zdając sobie sprawy ile szczęścia dała swojemu ojcu.- Mógłbyś poprosi o to dyrektora?

-Ooczywiście. Dla ciebie wszystko…-przerwał.- …córeczko.- Dziewczyna nie wiele myśląc rzuciła się w objęcia nauczyciela.

-No to… co mam zrobi, żeby zmienić nazwisko…?- spytała.

-Chodźmy do mojego  gabinetu. W szafce mam dokumenty, które musisz podpisać.- ruszyli w stronę lochów. Stanęli przed drzwiami które otworzył Sev i weszli do środka. Pomieszczenie było wysokie. Po prawej i lewej stronie stały regały, na których stały fiolki, słoiki z różnymi składnikami do sporządzenia eliksirów. Naprzeciwko stało ogromne biurko za którym był kominek. Snape usiadł za biurkiem tak, że kominek miał za plecami, a Harry z Hermioną na krzesłach stojących przed nim.  Wyjął z szafy plik dokumentów.

-Hermiono…ufasz mi?- zapytał.

-Skąd to pytanie?

-Przejrzałem te papiery. Jeśli nie chcesz nie musisz tego robić. Wystarczy, że podpiszesz, a będziesz nazywa się Hermiona Narcyza Snape.

-Narcyza?- spytała zdziwiona.

-Tak… bo widzisz… Narcyz Malfoy to twoja matka chrzestna.- powiedział.

-A… ojciec?

-Widzisz… wtedy poszliśmy z twoją matką na kompromis. Ja wybrałem Narcyzę na twoją matkę chrzestną, a ona wybrała…-przerwał.- Remusa Lupina…

-Słucham?! Lupin to mój ojciec chrzestny, a ja o tym nie wiedziałam?! Jak mógł mi nie powiedzieć?!

-Hermiono, wszyscy myśleli, że zaginęłaś. Bo widzisz… Co miesiąc byłaś u mnie… w ten miesiąc, kiedy.. zostali zamordowani byłaś u mnie… Myślałem, że nie dam sobie rady z wychowaniem dziecka. Poza tym…pewne musiała byś być śmierciożercą… zrobiłem coś podobnego jak z Harrym. Oddałem cię mugolom, pozostawiając im list. Kim jesteś, kim będziesz… prosiłem o opiekę. Oni nie mogli mieć dzieci. Wiesz…? Przez jedenaście lat odliczałem dni do twojego przyjazdu do Hogwartu… W końcu nadszedł ten dzień, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy…Szczerze mówiąc, masz moje oczy…  Zmieniłem je zaklęciem. Nawet nie wiesz jak bardzo cierpiałem… musiałem by dla ciebie okropny, znosi to wszystko, ale teraz dojrzałem… po ostatnich szyderstwach Crabba i Goylea nie wytrzymałem…